İşte onu Allah'ın arslanı yapan, ona bu kadar güç ve kudreti veren, Rabbimize olan hayranlığı, aşkı idi. 
"Ali gecesini gündüzünü Allah'ı zikretmekle geçirdi." diyor şair. 
Hz. Ali, daimî zikre ulaşmış, Allah'ın tezekkür, hüküm, hayır sahibi kulu olmuştur. Hikmet sahibi kulu olmuştur. Önce Allah'a aşık olmuş, sonra O'na hayran olmuş, sonunda O'nun kölesi olmuştur. Allah'ın kölesi olmak, bu dünyaya köle olmaktan, tutkulara, iptilalara köle olmaktan çok farklıdır. Allah'a köle olmak insana mutluluk verir, kuvvet verir, güç, kudret verir. Gerçek hürriyeti verir. 
Onun en önemli özelliklerinden bir tanesi 23 yaşında îmân ve aşk ile dolu olan o kalbiyle birlikte, canından çok sevdiği Sevgili Efendisi'nin emri üzerine O'nun ölüm yatağına girivermesiydi. Bu emri yerine getirirken bir an bile kendi canını düşünmemişti. Sevgili Peygamberi'nin bu emri, onun için herşeye bedeldi. Çünkü O'nu canından da çok seviyordu. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in emri ancak ona verilen şanlı bir şerefti.
Kızgın tabanları ısıran çölde, Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in emri üzerine, Hz. Ali, 400 km. yaya yürüyerek Mekke'den Medine'ye gitmiştir. Gökyüzünde alev saçan güneş, uçsuz bucaksız kumlarda Mekke ile Medine arasında tek başına garip bir yolcu... Hz. Ali yolculuğunu tamamladı, Sevgili Peygamberi'ne ulaştı. İşte kızgın çölleri aşırtan ondaki güç Allah sevgisi, Allah aşkıydı, peygamber aşkıydı.

HZ. EBUBEKİR
572 Yılında Mekke'de doğan Hazreti Ebû Bekir Es-Sıddık Ra, Hazreti Muhammed Mustafa (a.s.)'ın İslâm’ı tebliğe başlamasından sonra ilk iman eden hür erkeklerin; raşit halifelerin, aşere-i mübeşşerenin ilkidir. Câmiu'l Kur'an, es-Sıddîk, el-Atik lakaplarıyla bilinen büyük sahabi. Kur'ân-ı Kerim'de hicret sırasında Rasûlullah'la beraber olmasından dolayı, "...mağarada bulunan iki kişiden biri..." (et-Tevbe, 9/40) şeklinde ondan bahsedilmektedir. Asıl adı Abdülkâbe olup, İslâm’dan sonra Rasûlullah (s.a.s.)'in ona Abdullah adını verdiği kaydedilir. Azaptan azad edilmiş mânâsına "atik"; dürüst, sadık, emin ve iffetli olduğundan dolayı da "sıddık" lâkabıyla anılmıştır. "Deve yavrusunun babası" manasına gelen Ebû Bekir adıyla meşhur olmuştur. Teymoğulları kabilesinden olan Ebû Bekir'in nesebi Mürre ibn-i Kâ'b'da Rasûlullah'la birleşir. Anasının adı Ümmü'l-Hayr Selma, babasının ki Ebû Kuhafe Osman’dır. Künyesi Abdullah ibn-i Osman ibn-i Amir ibn-i Amir... ibn-i Murca ...et-Temî’dir. Bedir savaşına kadar müşrik kalan oğlu Abdurrahman dışında bütün ailesi müslüman olmuştur. Babası Ebû Kuhafe, Ebû Bekir'in halifeliğini ve ölümünü görmüştür. Hazreti Ebû Bekir'in Rasûlullah (s.a.s.)'den bir veya üç yaş küçük olduğu zikredilmiştir. İslâm’dan önce de saygın, dürüst, kişilikli, putlara tapmayan ve evinde put bulundurmayan "hanif" bir tacir olan Ebû Bekir, ölümüne kadar Hazreti Peygamber'den hiç ayrılmamıştır. Bütün servetini, kazancını İslâm için harcamış, kendisi sade bir şekilde yaşamıştır. Hazreti Ebû Bekir, Fil yılından iki sene birkaç ay sonra 571'de Mekke'de dünyaya gelmiş, güzel hasletlerle tanınmış ve iffetiyle şöhret bulmuştur. içki içmek câhiliye döneminde çok yaygın bir âdet olduğu halde o hiç içmemiştir. O dönemde Mekke'nin ileri gelenlerinden olup Arapların nesep ve ahbâr ilimlerinde meşhur olmuştur. Kumaş ve elbise ticaretiyle meşgul olurdu; sermayesi kırk bin dirhemdi ki, bunun büyük bir kısmını İslâm için harcamıştır. Rasûlullah'a iman eden Ebû Bekir (r.a.) İslâm dâvetçiliğine başlamış, Osman ibn-i Affân, Zübeyr ibn-i Avvâm, Abdurrahman ibn-i Avf, Sa'd ibn-i Ebî Vakkas ve Talha ibn-i Ubeydullah gibi İslâm’ın yücelmesinde büyük emekleri olan ilk müslümanların bir çoğu İslâm’ı onun dâvetiyle kabul etmişlerdir. Hazreti Ebû Bekir hayatı boyunca Rasûlullah'ın yanından ayrılmamış, çocukluğundan itibaren aralarında büyük bir dostluk kurulmuştur. Rasûlullah birçok hususlarda onun görüşünü tercih ederdi. Umûmî ve husûsî olan önemli işlerde ashâbıyla müşavere eden Peygamber (s.a.s.) bazı hususlarda özellikle Ebû Bekir'e danışırdı. (Ibn Haldun, Mukaddime, 206). Araplar ona "Peygamber'in veziri" derlerdi. Teymoğulları kabilesi Mekke'de önemli bir yere sahipti. Ticaretle uğraşıyorlar, toplumsal temasları ve geniş kültürlülükleri ile tanınıyorlardı. Hazreti Ebû Bekir'in babası Mekke eşrafındandı. Hazreti Ebû Bekir, câhiliye döneminde de güzel ahlâkı ile tânınan, sevilen bir kişi idi. Mekke'de "eşnak" diye bilinen kan diyeti ve kefalet ödenmesi işlerinin yürütülmesiyle görevliydi. Muhammed (s.a.s.) ile büyük bir dostlukları vardı. Sık sık buluşur, Allah’ın birliği, Mekke müşriklerinin durumu ve ticaret gibi konularda müşâvere ederlerdi. ikisi de câhiliye kültürüne karşıydılar, şiir yazmaz ve şiiri sevmezlerdi, daha ziyade tefekkür ederlerdi.

Hz. HAMZA
Peygamberler Peygamberi'nin sevgili amcası, İslâm'ın ilk sancaktarı Hz. Hamza. Allah'ın Resûl'ü, Hz. Hamza için şöyle buyuruyor: "Kıyâmet gününde Yüce Allah'ın huzurunda şehitlerin efendisi Abdülmuttalip'in oğlu Hamza'dır." diyor. 
Kureyş'in asil ve soylu efendisi, en büyük savaş kartalı Hz. Hamza, bütün servetini Mekke'de terketti. Hz. Muhammed (S.A.V)'in izni ile herşeyini geride bırakarak Medine'ye göç etti. O'nun yoluna başını koydu ve bir daha geri dönmedi. İşte onun en acıklı hikâyesi Uhud Savaşı'nda şehit olduktan sonraydı. Kin ve nefretle dolu olan düşmanları şehit düşen Hz. Hamza'nın cansız yatan fizik vücudunun göğsünü yardılar, ciğerlerini çıkardılar, ağızlarına alıp çiğnediler. Bakınız yazarlar kitaplarında bu olayla ilgili şöyle söylüyorlar: 
"Gökkubbe o ana değin böyle bir vahşi cinayeti asla görmedi."

HZ. BİLÂL
Sahâbenin içinde Hz. Bilâl'in yeri ayrıdır. Hz. Bilâl'i şöyle düşünün. Kızgın çöllerde kayaların üzerine yatırılıyor ve kocaman bir kaya parçası göğsüne dayanıyor, sürekli sorgulanıyor. 
HZ. HATİCE
İşte Hz. Hatice vehüveyled: Onun için Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in sözlerini analım. Sevgili Peygamberimiz (S.A.V) şöyle buyuruyorlar: "Allah, bana ondan daha hayırlı bir zevce vermedi. İnsanlar beni inkâr ettiğinde o bana inandı, insanlar beni yalanladığında o beni doğruladı, insanlar beni mahrum bıraktığında o malı, mülküyle beni destekledi. Sadece ondan Allah bana çocuklar ihsan etti."
Kureyşliler Kâbe'nin içine mü'minler hakkında ağır ve zulmedici kararları yazan bir kâğıt astıkları zamana dönelim. Bu kâğıda göre Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in ölü veya diri teslim edilmediği taktirde O'nunla birlikte olanlara hayat hakkı tanınmıyordu. Onları ablukaya almışlardı. Bu abluka tam üç yıl devam etti. Orada Sevgili Peygamberimiz (S.A.V)'in Sevgili Eşi Hz. Hatice de vardı. Açlığa, kıtlığa onlarla birlikte katlandı. Allahû Tealâ'nın onlarla birlikte olduğu, en çok yakın olduğu devrede Hz. Hatice de onların arasındaydı. Öyle ki aşırı açlıktan dolayı karınlarına taş bağladıkları söylenir. Üç yıl sonunda, onlara atılan bu ok Kureyş'in karargâhına tekrar geri döndü. Ve bütün Kureyşliler, Leheb haricinde, yapılan bu zulmün farkına vardılar. Ne zaman ki; bu zulmedici kararı belirttikleri kâğıdı Kâbe'den almaya gitmişlerdi, işte o anda baktılar gördüler ki kâğıt ortada yok. Allahû Tealâ, o kâğıdın yok edilmesi üzere karıncaları görevlendirmiş. Karıncalar, o kağıdın hiçbir parçasını bırakmamacasına yemişler, bitirmişler.Peygamber Efendimiz (S.A.V), zevcesiyle birlikte evine döndükten kısa bir süre sonra 65 yaşında Sevgili Hatice (R.A) Hakk'ın rahmetine kavuştu. Sevgili Peygamberimiz (S.A.V)'in ilk zevcesi, sahâbenin üstün hanımlarından biri olan Hz. Hatice için Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in şu iki sözünü iletirler: "Bana onun sevgisi bahşedildi." 
"Ben, Hatice'nin sevdiklerini severim."

HZ. AYŞE
Ayşe bin Ebu Bekir; ehli beyt içinde Hz. Ayşe'nin ilminin üstünlüğünü herkes duymuş ve bilmiştir. Yüce Allah'ın onun adına Kur'ân-ı Kerim'de âyet indirdiği bilinmektedir. Allahû Tealâ'nın, Hz. Ayşe'nin uğradığı iftirayı Kur'ân-ı Kerim âyetiyle açıklığa kavuşturmuştur. Hz. Ayşe, genç yaşında dul kalmış olmasına rağmen, hayatı boyunca İslâmiyete canla, başla hizmet vermiştir.
Bütün hanım sahâbelere salât-u selâm olsun.

KUR'ÂN VE SÂHABE

Kur'ân-ı Kerim'de Allahû Tealâ'nın farzları vardır.
Kur'ân-ı Kerim, insanların bu farzları yerine getirmesi halinde mutlaka cennete gideceğini bildirmektedir.
Kur'ân-ı Kerim, Allah'ın bu farz emirleri yerine getirilmediği taktirde muhakkak ki cehenneme gidileceğini de bildirmektedir.
Kur'ân-ı Kerim, son olarak Allahû Tealâ'nın bütün bu farz emirlerinin hepsinin sahâbe tarafından yerine getirildiğini ve onların sonsuz bir saadete ulaştığını bildirir. Onları bize örnek olarak verir. Kur'ân-ı Kerim'i bu istikamette dört açıdan ele almak mümkündür: 
1. Allah'ın emirleri ve nehiyleri. 
2. Allah'ın farz emirleri yerine getirildiği taktirde cennete ulaşılacağının garantisi. 
3. Getirilmediği taktirde cehenneme mutlaka gidileceğinin garantisi.
4. Allah'ın farz emirlerini harfiyen yerine getirmiş olan sahâbenin hayatı. 
Sahâbenin hayatı, bir ispat vasıtasıdır. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in hayatı Kur'ân'dı. O'nun sünnetine uymak, Kur'ân'a uymaktır. Sahâbe, O'nunla birlikte, O'na indirilen Nur'a uymuş ve O'nun sünnetini aynen yerine getirmiştir. Ve Kur'ân bizlere diyor ki:
"Siz de sahâbenin yaptığını yapın. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in sünnetine uyun, Kur'ân'a uyun. Rad Suresi 20,21,22, 23 ve 24. âyet-i kerimeler bize sahâbeyi anlatan âyetlerdir.
Sahâbe Allahû Tealâ'ya ulaşmayı dilemiş ve âmenû olmuştur:
RA'D-20: Ellezîne yûfûne bi ahdillâhi ve lâ yenkudûnel misâk(misâka). Onlar, Allah’ın ahdini ifa ederler (ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini Allah’a teslim ederler). Ve misaklerini (diğer teslimlerle birlikte iradelerini de Allah’a teslim edeceklerine dair misaklerini) bozmazlar.
RA'D-21: Vellezîne yasılûne mâ emerallâhu bihî en yûsale ve yahşevne rabbehum ve yehâfûne sûel hisâb(hisâbi).Ve onlar Allah’ın (ölümden evvel), Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi (ruhlarını), O’na (Allah’a) ulaştırırlar. Ve Rab’lerine karşı huşû duyarlar ve kötü hesaptan (cehenneme girmekten) korkarlar. 
RA'D-22: Vellezîne saberûbtigâe vechi rabbihim ve ekâmûs salâte ve enfekû mimmâ rezaknâhum sirren ve alâniyeten ve yedreûne bil hasenetis seyyiete ulâike lehum ukbed dâr(dâri). Onlar, sabırla Rab’lerinin vechini (Zat’ını, Zat’a ulaşmayı ve Allah’ın Zat’ını görmeyi) dileyenler ve namazı ikame edenler, onları rızıklandırdığımız şeylerden gizli ve açıkça infâk edenlerdir. Ve seyyiati, hasenat ile (iyilikle) savan kimselerdir. İşte onlar için, bu dünyanın (güzel bir) akıbeti (sonucu) vardır. 
RA'D-23: Cennâtu adnin yedhulûnehâ ve men salaha min âbâihim ve ezvâcihim ve zurriyyâtihim vel melâiketu yedhulûne aleyhim min kulli bâb(bâbin). Adn cennetleri (vardır). Onların babalarından ve eşlerinden ve zürriyyetlerinden salâha ulaşan kimseler, ona (adn cennetlerine) girerler. Ve her kapıdan melekler, onların yanlarına girerler.
RA'D-24: Selâmun aleykum bi mâ sabertum fe ni’me ukbed dâr(dâri). Sabretmenizden dolayı size selâm olsun. Dar-ı dünyanın (dünya yurdunun) akıbeti (sonucu) ne güzel. 
Onlar ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini Allah'a teslim ederek hidayete de ermişlerdir.

BÜTÜN SAHÂBE İSLÂM'IN 7 SAFHASINI YAŞAMIŞTIR
1. Allah'a ulaşmayı dilemişlerdir.
RA'D-20: Ellezîne yûfûne bi ahdillâhi ve lâ yenkudûnel misâk(misâka). Onlar, Allah’ın ahdini ifa ederler (ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini Allah’a teslim ederler). Ve misaklerini (diğer teslimlerle birlikte iradelerini de Allah’a teslim edeceklerine dair misaklerini) bozmazlar.
2. Peygamber Efendimiz'e tâbî olmuşlardır.
ZUMER-18: Ellezîne yestemiûnel kavle fe yettebiûne ahsenehu, ulâikellezîne hedâhumullâhu ve ulâike hum ulûl elbâb(elbâbi). Onlar, sözü işitirler, böylece onun ahsen olanına tâbî olurlar. İşte onlar, Allah’ın hidayete erdirdikleridir. Ve işte onlar; onlar ulûl’elbabtır (daimî zikrin sahipleri). 
A'RÂF-157: Ellezîne yettebiûner resûlen nebiyyel ummiyyellezî yecidûnehu mektûben indehum fît tevrâti vel incîli ye’muruhum bil ma’rûfi ve yenhâhum anil munkeri ve yuhıllu lehumut tayyibâti ve yuharrimu aleyhimul habâise ve yedau anhum ısrahum vel aglâlelletî kânet aleyhim, fellezîne âmenû bihî ve azzerûhu ve nasarûhu vettebeûn nûrellezî unzile meahu, ulâike humul muflihûn(muflihûne). Onlar ki, yanlarındaki Tevrat’ta ve İncil’de yazılı buldukları ümmî, nebî, resûle tâbî olurlar. Onlara ma’ruf ile (irfanla) emreder, onları münkerden nehyeder ve onlara tayyib olanları (temiz ve güzel olan şeyleri), helâl kılar. Habis olanları (kötü ve pis şeyleri), onlara haram kılar. Ve onların, ağırlıklarını (günahlarını sevaba çevirip, günahlarının ağırlığını) kaldırır. Ve üzerlerindeki zincirleri, (ruhu vücuda bağlayan bağ ve fetih kapısının üzerindeki 7 baklalı altın zincir) kaldırır. Artık onlar, O’na îmân ettiler ve O’na saygı gösterdiler ve O’na yardım ettiler ve O’nunla beraber indirilen Nur’a (Kur’ân-ı Kerim’e) tâbî oldular. İşte onlar, onlar felâha (kurtuluşa, cennet mutluluğuna ve dünya mutluluğuna) erenlerdir. 
Onlar ki, yanlarındaki Tevrat'ta ve İncil'de yazılı buldukları ümmî nebî resûle tâbî olurlar. Onlara ma'ruf ile (irfanla) emreder, onları münkerden nehyeder ve onlara tayyib olanları (temiz ve güzel olan şeyleri) helâl kılar. Habis olanları (kötü ve pis şeyleri) onlara haram kılar. Ve onların ağırlıklarını (günahlarını sevaba çevirip, günahlarının ağırlığını kaldırır: Furkan-70) kaldırır. Ve üzerlerindeki zincirleri (ruhu vücuttan ayrılmasın diye üzerinde olan ve ruhu vücuda bağlayan zincir: Secde-24) kaldırır. Artık onlar, ona îmân ettiler ve ona saygı gösterdiler ve ona yardım ettiler, ve onunla beraber indirilen nura (Kur'ân-ı Kerim'e) tâbî oldular. İşte onlar, onlar felâha (kurtuluşa, cennet mutluluğuna ve dünya mutluluğuna) erenlerdir.
YÛSUF-108: Kul hâzihî sebîlî ed’û ilâllâhi alâ basîratin ene ve menittebeanî, ve subhânallâhi ve mâ ene minel muşrikîn(muşrikîne). De ki: “Benim ve bana tâbî olanların, basiret üzere (kalp gözüyle basar ederek, Allah’ı görerek) Allah’a davet ettiğimiz yol, işte bu yoldur. Allah’ı tenzih ederim. Ve ben, müşriklerden değilim.”
TEVBE-100: Ves sâbikûnel evvelûne minel muhâcirîne vel ensâri vellezînettebeûhum bi ihsânin radıyallâhu anhum ve radû anhu ve eadde lehum cennâtin tecrî tahtehâl enhâru hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden), zâlikel fevzul azîm(azîmu).
O sabikûn-el evvelîn (evvelki hayırlarda yarışanlardan salâh makamında iradesini Allah'a teslim ederek irşada memur ve mezun kılınanlar): Onların bir kısmı muhacirînden (Mekke'den Medine'ye göç edenlerden) bir kısmı ensardan (Medine'deki yardımcılardan) ve bir kısmı da onlara (ensar ve muhacirîne) ihsanla tâbî olanlardandı. (Sahâbe irşad makamına sahip oldukları için onlara tâbî olundu). Allah, onlardan razı ve onlar da O'ndan (Allah'tan) razıdır. Onlara Allah, altlarından ırmaklar akan cennetler hazırladı ve orada ebediyyen kalacaklardır. İşte bu, en büyük (azîm) mükâfattır.
3. Bütün sahâbe hidayete ermiş, ruhlarını Allah'a ulaştırmışlardır.
RA'D-21: Vellezîne yasılûne mâ emerallâhu bihî en yûsale ve yahşevne rabbehum ve yehâfûne sûel hisâb(hisâbi). Ve onlar Allah’ın (ölümden evvel), Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi (ruhlarını), O’na (Allah’a) ulaştırırlar. Ve Rab’lerine karşı huşû duyarlar ve kötü hesaptan (cehenneme girmekten) korkarlar. İşte Bakara Suresi 156. âyet-i kerimede de yine Allahû Tealâ diyor ki:
BAKARA-156: Ellezîne izâ esâbethum musîbetun, kâlû innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn(râciûne). Onlar ki, kendilerine bir musîbet isabet ettiği zaman: “Biz muhakkak ki Allah içiniz (O’na ulaşmak ve teslim olmak için yaratıldık) ve muhakkak O’na döneceğiz (ulaşacağız).” derler. 
Hakikaten Allahû Tealâ'ya inanıyorlar, Allahû Tealâ'ya karşı isyan etmiyorlar. Ne yapıyorlar? Allahû Teala'nın varlığına birliğine inanarak O'na itaat etmeye hazır durumdalar. Kibirlenip gururlanmıyorlar ve bu sebeple Allahû Tealâ onları seçiyor. Allah'ın seçtiği bu insanlar sonra "Allah'a ulaşmayı" diliyorlar. Bakara Suresi 157. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ buyuruyor:
BAKARA-157: Ulâike aleyhim salâvâtun min rabbihim ve rahmetun ve ulâike humul muhtedûn(muhtedûne).İşte onlar (dünya hayatında Allah’a mutlaka döneceklerinden emin olanlar) ki Rab’lerinden salâvât ve rahmet onların üzerinedir. İşte onlar, onlar hidayete ermiş olanlardır.
 "İşte onlar hidayete ermiş olanlardır, hidayete erenlerdir." buyuruluyor ve sahâbenin hepsinin hidayete erdiğini görüyoruz. Hepsinin ruhlarını Allahû Tealâ'ya ulaştırdıkları Zumer Suresi 18. âyet-i kerimesinde ifade ediliyor.
4. Bütün sahâbe vechlerini Allah'a teslim etmişlerdir.
RA'D-22: Vellezîne saberûbtigâe vechi rabbihim ve ekâmûs salâte ve enfekû mimmâ rezaknâhum sirren ve alâniyeten ve yedreûne bil hasenetis seyyiete ulâike lehum ukbed dâr(dâri). Onlar, sabırla Rab’lerinin vechini (Zat’ını, Zat’a ulaşmayı ve Allah’ın Zat’ını görmeyi) dileyenler ve namazı ikame edenler, onları rızıklandırdığımız şeylerden gizli ve açıkça infâk edenlerdir. Ve seyyiati, hasenat ile (iyilikle) savan kimselerdir. İşte onlar için, bu dünyanın (güzel bir) akıbeti (sonucu) vardır. Al-i İmran Suresi 20. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ sahâbenin fizik vücutlarını da Allah'a teslim ettiklerini söylüyor.
ÂLİ İMRÂN-20: Fe in hâccûke fe kul eslemtu vechiye lillâhi ve menittebeani, ve kul lillezîne ûtûl kitâbe vel ummiyyîne e eslemtum, fe in eslemû fe kadihtedev, ve in tevellev fe innemâ aleykel belâg(belâgu), vallâhu basîrun bil ibâd(ibâdi).
Bundan sonra eğer seninle tartışırlarsa o zaman onlara de ki: "Ben ve bana tâbi olanlar vechimizi (fizik vücudumuzu) Allah'a teslim ettik. O kitab verilenlere ve ümmîlere: "Siz de vechinizi (fizik vücudunuzu) (Allah'a) teslim ettiniz mi?" de. Eğer teslim ettilerse, o taktirde, hidayete ermişlerdir. Ve eğer yüz çevirirlerse, o zaman sana düşen sadece tebliğdir. Ve Allah, kullarını en iyi görendir.
5. Bütün sahâbe nefslerini Allah'a teslim etmişlerdir.
Bakara Suresi 136.âyet-i kerimesi ve Âl-i İmran Suresi 64. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ buyuruyor :
BAKARA-136: Kûlû âmennâ billâhi ve mâ unzile ileynâ ve mâ unzile ilâ ibrâhîme ve ismâîle ve ishâka ve ya’kûbe vel esbâtı ve mâ ûtiye mûsâ ve îsâ ve mâ ûtiyen nebiyyûne min rabbihim, lâ nuferriku beyne ehadin minhum ve nahnu lehu muslimûn(muslimûne).
Deyin ki: “Biz Allah’a, bize indirilenlere, İbrâhîm (as.)’a, İsmail (as.)’a, İshak (as.)’a, Yâkub (as.) ve torunlarına indirilenlere, Musa (as.) ve İsa (as.)’ya verilenlere ve (diğer) nebîlere, Rab’leri tarafından verilenlere (sahife, kitap ve vahiylere) îmân ettik. Onların arasından hiçbirini ayırmayız (fark gözetmeyiz). Ve biz, O’na teslim olanlarız.”
ÂLİ İMRÂN-64: Kul yâ ehlel kitâbi teâlev ilâ kelimetin sevâin beynenâ ve beynekum ellâ na’bude illâllâhe ve lâ nuşrike bihî şey’en ve lâ yettehize ba’dunâ ba’den erbâben min dûnillâh(dûnillâhi), fe in tevellev fe kûlûşhedû bi ennâ muslimûn(muslimûne).
De ki: “Ey Kitab Ehli! Sizinle bizim aramızda aynı olan bir kelimeye (Tevhit sözüne) geliniz. Allah’tan başkasına kul olmayalım ve O’na hiçbir şeyi şirk (ortak) koşmayalım ve bir kısmımız, bazılarını, Allah’tan başka Rab’ler edinmesinler.” Bundan sonra eğer dönerlerse, o zaman; “Bizim müslüman olduğumuza (teslim olduğumuza) şahit olun” deyiniz. 
Görülüyor ki; sahâbe Allahû Tealâ'nın bir farz emrini daha yerine getirmiş, nefslerindeki bütün karanlıkları daimî zikre ulaşarak yok etmişler, kalpleri nurla dolmuş. Hikmet sahibi olmuşlar ve nefslerini Allah'a teslim etmişlerdir.
6. Bütün sahâbe İrşad'a ulaşmışlardır.
HUCURÂT-7: Va’lemû enne fîkum resûlallâh(resûlallâhi), lev yutîukum fî kesîrin minel emri le anittum ve lâkinnallâhe habbebe ileykumul îmâne ve zeyyenehu fî kulûbikum, ve kerrehe ileykumul kufre vel fusûka vel isyân(isyâne), ulâike humur râşidûn(râşidûne). Ve aranızda Allah’ın Resûl'ü olduğunu biliniz. Eğer işlerin çoğunda size itaat etseydi, mutlaka sıkıntıya düşerdiniz. Fakat Allah, size îmânı sevdirdi ve onu kalplerinizde müzeyyen kıldı. Küfrü, fıskı ve isyanı size kerih gösterdi. İşte onlar, onlar irşad olanlardır. 
7. Bütün sahâbe Allah'a iradelerini de teslim etmişlerdir.
Sahâbe; kemâlâtın üst mertebelerine Peygamber Efendimiz (S.A.V)'e itaat ederek, emirlerde O'nun önüne geçmeyerek ulaşmışlardır.
NİSÂ-69: Ve men yutiıllâhe ver resûle fe ulâike meallezîne en’amellâhu aleyhim minen nebiyyîne ves sıddîkîne veş şuhedâi ves sâlihîn(sâlihîne), ve hasune ulâike rafîkâ(rafîkan). Ve kim, Allah'a ve Resûl'e itaat ederse, o taktirde işte onlar, Allah'ın kendilerine ni'met verdiği nebîlerle (peygamberlerle) ve sıddîklerle ve şehitlerle ve salihlerle beraberdirler. Ve işte onlar ne güzel arkadaştır.
Böylece onların hepsi irşada ulaştı, irşada memur ve mezun kılındı.Tevbe Suresi 100. âyet-i kerimesinde Rabbimiz, bütün sahâbenin hepsinin irşada ulaşmakla kalmayıp fevz-ül azîm, ecrul azîm ve hazzul azîmin sahibi olduklarını ve Allahû Tealâ'nın en büyük mükâfatıyla mükâfatlandırıldıklarını, Allah'a köle olduklarını bize bildiriyor. 
TEVBE-100: Ves sâbikûnel evvelûne minel muhâcirîne vel ensâri vellezînettebeûhum bi ihsânin radıyallâhu anhum ve radû anhu ve eadde lehum cennâtin tecrî tahtehâl enhâru hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden), zâlikel fevzul azîm(azîmu). O sabikûn-el evvelîn (evvelki hayırlarda yarışanlardan salâh makamında iradesini Allah'a teslim ederek irşada memur ve mezun kılınanlar): Onların bir kısmı muhacirînden (Mekke'den Medine'ye göç edenlerden) bir kısmı ensardan (Medine'deki yardımcılardan) ve bir kısmı da onlara (ensar ve muhacirîne) ihsanla tâbî olanlardandı. (Sahâbe irşad makamına sahip oldukları için onlara tâbî olundu). Allah, onlardan razı ve onlar da O'ndan (Allah'tan) razıdır. Onlara Allah, altlarından ırmaklar akan cennetler hazırladı ve orada ebediyyen kalacaklardır. İşte bu, en büyük (azîm) mükâfattır.
RA'D-20: Ellezîne yûfûne bi ahdillâhi ve lâ yenkudûnel misâk(misâka).Onlar, Allah’ın ahdini ifa ederler (ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini Allah’a teslim ederler). Ve misaklerini (diğer teslimlerle birlikte iradelerini de Allah’a teslim edeceklerine dair misaklerini) bozmazlar.
Rad Suresı 20. âyet-i kerimesinde Allah: "Onlar Allah'ın Ahdi'ni yerine getirirler." buyuruyor. Yani "Allah'a ruhlarını, vechlerini, nefslerini ve iradelerini teslim ederek Allah'ın ahdini ve vasiyetini yerine getirirler." buyuruyor.
Rad Suresi 22. âyet-i kerimesinde onlar sabırla Rab'lerinin vechini dilemişlerdir, namazlarını kılmışlardır, rızıklandırıldıkları şeyden güzel şeylerden, Allah'ın verdiği güzel şeylerden gizli veya açık olarak infâk etmişlerdir ve bütün onlara ulaşan seyyiati, kötülüklerin hepsini hasenata, güzelliklere çevirmişlerdir. "Onlar için ne güzel bir cennet vardır." diyor Allahû Tealâ.
RA'D-22: Vellezîne saberûbtigâe vechi rabbihim ve ekâmûs salâte ve enfekû mimmâ rezaknâhum sirren ve alâniyeten ve yedreûne bil hasenetis seyyiete ulâike lehum ukbed dâr(dâri).
Onlar, sabırla Rab’lerinin vechini (Zat’ını, Zat’a ulaşmayı ve Allah’ın Zat’ını görmeyi) dileyenler ve namazı ikame edenler, onları rızıklandırdığımız şeylerden gizli ve açıkça infâk edenlerdir. Ve seyyiati, hasenat ile (iyilikle) savan kimselerdir. İşte onlar için, bu dünyanın (güzel bir) akıbeti (sonucu) vardır. 
Ve Rad Suresinin 23. âyet-i kerimesinde cennetin adını vermiş:
Sabretmenizden dolayı size selâm olsun. Dar-ı dünyanın (dünya yurdunun) akıbeti (sonucu) ne güzel. 
Ey nur devri ! Sofranı getir de kur yeniden,
Cihanın karşısında haşmetle dur yeniden,
Îmân taşını değdir insanlık dudağına,
Topyekûn beşeriyet nur bekler, nur yeniden.
Biz bütün gönlümüzle size şöyle sesleniyoruz:
Aslanlar gibi kükre "Rabbim bir" diye haykır,
Zillet denen zinciri kopar, at, parçala, kır,
Kâinatın burcuna îmân bayrağını dik,
O zaman deste deste nur yağdıracak Halik.
Ulu dergâha sığın, Yüce Allah'a dayan, 
İnci gibi yaşlar dök ilâhî aşk ile yan,
Göğsündeki îmânla ırmak ırmak çağla sen,
Ayrılma ey şanlı dost Peygamber'in izinden, 
İşte o an ruhunda güneşler yanacaktır. 
Nur gibi bir devrin gelmesi artık haktır.

A'raf Suresi 157. âyet-i kerimesinde, sahâbenin Peygamber Efendimiz (S.A.V) ile olan ilişkisini görüyoruz.
A'RÂF-157: Ellezîne yettebiûner resûlen nebiyyel ummiyyellezî yecidûnehu mektûben indehum fît tevrâti vel incîli ye’muruhum bil ma’rûfi ve yenhâhum anil munkeri ve yuhıllu lehumut tayyibâti ve yuharrimu aleyhimul habâise ve yedau anhum ısrahum vel aglâlelletî kânet aleyhim, fellezîne âmenû bihî ve azzerûhu ve nasarûhu vettebeûn nûrellezî unzile meahu, ulâike humul muflihûn(muflihûne). Onlar ki, yanlarındaki Tevrat’ta ve İncil’de yazılı buldukları ümmî, nebî, resûle tâbî olurlar. Onlara ma’ruf ile (irfanla) emreder, onları münkerden nehyeder ve onlara tayyib olanları (temiz ve güzel olan şeyleri), helâl kılar. Habis olanları (kötü ve pis şeyleri), onlara haram kılar. Ve onların, ağırlıklarını (günahlarını sevaba çevirip, günahlarının ağırlığını) kaldırır. Ve üzerlerindeki zincirleri, (ruhu vücuda bağlayan bağ ve fetih kapısının üzerindeki 7 baklalı altın zincir) kaldırır. Artık onlar, O’na îmân ettiler ve O’na saygı gösterdiler ve O’na yardım ettiler ve O’nunla beraber indirilen Nur’a (Kur’ân-ı Kerim’e) tâbî oldular. İşte onlar, onlar felâha (kurtuluşa, cennet mutluluğuna ve dünya mutluluğuna) erenlerdir. 
Peygamber Efendimiz (S.A.V), sahâbenin kendilerine zulmettikleri birçok konuda onları bu zulümden kurtardı. Haram zannettiklerinin helâl rızıklar olduğunu onlara anlattı. Halbuki şeytan onları kandırmış Allah'ın haram ettiklerini helâl gibi göstermişti. Allah'ın Nebî'si, Sevgilisi onlara helâl zannettiklerinin Allah'ın yasakları olduğunu, haram olduğunu onlara gösterdi. Sırtlarındaki ağır yükü indirdi. Bu yük, onlara emanet olarak verilen ruhtu. Onların ruhlarını Allah'a ulaştırdı. Onları hidayete erdirdi.
AHZÂB-72: İnnâ aradnel emânete ales semâvâti vel ardı vel cibâli fe ebeyne en yahmilnehâ ve eşfakne minhâ ve hamelehal insân(insânu), innehu kâne zalûmen cehûlâ(cehûlen).
Muhakkak ki Biz, emaneti göklere, arza ve dağlara arz ettik (sunduk, teklif ettik). Onu yüklenmekten çekindiler ve ondan korktular. Ve insan onu yüklendi. Muhakkak ki o (nefs), çok zalimdir, çok cahildir.
Ruh, tekrar Allah'a dönmek üzere insana verilmiş bir emanettir. İade edilinceye kadar emanet, insanın taşıdığı bir yüktür, ağırlıktır. Sahâbe, ruhlarını Allah'a ulaştırarak bu ağır yükten, emanetten kurtuldular. Peygamber Efendimiz (S.A.V), onların bağlandıkları zincirleri kopardı. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in onların üzerinde yapmış olduğu nefsi tezkiye ve tasfiye görevinden sonra onlar köle oldukları nefslerinden kurtuldular. 
Köle nefstir, rehine olan nefs 19 afete sahiptir. 19 afetin kölesidir. Bu sebeple nefs başlangıçtan itibaren fizik vücudun (vechin) içinde rehinedir. İnsanoğlu başlangıçta nefsinin arzularına köle olmuştur. Beled Suresi 10, 11, 12 ve 13. âyet-i kerimelerinde:
"O sarp yokuşu bilir misiniz, o sarp yokuş nedir? O sarp yokuş kölenin azadıdır.'' buyrulmaktadır.
Nefsin Sıratı Mustakîm'i sarp bir yokuştur. Nefsle cihad etmek, nefsin afetlerinden tamamen kurtulmak, daimî zikre ulaşmak zor iştir. Kölenin azadı, insanın nefsinde bulunan 19 afetten kurtulması anlamına gelir. Köle olmaktan kurtulmak, nefsin kölesi olduğu afetlerinden kurtulmasıdır. Kölenin azadı, nefsin azadıdır. 19 afetten kurtulmasıdır.
Fakat o akabeyi (sarp yokuşu) aşmadı.
BELED-12: Ve mâ edrâke mel akabeh(akabetu). Ve akabenin ne olduğunu sana bildiren nedir?
BELED-13: Fekku rekabetin. (Akabeyi aşmak) kölenin azadıdır.
A'raf Suresinin 157. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ; Allah'ın güzel Resûl'ünün onları kölelikten kurtarmış, nefslerinde 19 afete bağlı olan zincirleri kopartmış, onları mutluluğa ulaştırmış olduğunu söylüyor. 
Ve sonuç: O'na inanan, îmân eden, hürmet eden, saygı gösteren ve O'nunla gönderilen Kur'ân'ı yaşayanların felâha erdiklerini söylüyor. 
Peygamber Efendimiz (S.A.V)'a inanmak, O'na itaat etmek, hürmet etmek, Allahû Tealâ'nın çok önem verdiği bir konudur. Kur'ân-ı Kerim'de Allah'ı sevenler, Allah'a yakınlık duyanlar, Allah'a dost olanlar, Allah'ın taraftarı olanlar ve Allah'a yardım edenler var. Sahâbe, o en üst noktaya ulaşmış, Allah'a yardım edenlerden olmuştur. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'e yardım etmişler. Allahû Tealâ O'na yardım edenleri, Allah'a yardım edenler olarak kabul ediyor. Ve O'nunla birlikte gelen nura, Kur'ân'a uyanlar; İşte onların hepsi felâha ermişlerdir. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in hayatı boyunca insanlara Kur'ân'ı öğrettiğini, hayatı boyunca hep sohbet ettiğini biliyoruz. İşte bu sohbetler bedevî halde olan sahâbeyi bedevîlikten kurtarıp sahâbe yapmıştır. Bu sohbetlerle aydınlanmışlar, nurlanmışlar. Bu sohbetlerle doğruları öğrenip, hayatlarına tatbik etmeye çalışmışlar. Sonunda Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in yardımlarıyla Allah'ın yardımcıları olmuşlardır. 
İnsanların en hayırlısı olan, âlemlere rahmet olarak gönderilen Sevgili Peygamberimiz (S.A.V), sahâbesine çok düşkündü. Onları çok sever, onlara çok kıymet verirdi. Onların üzerine titrerdi. Onlara inanır, onlara güvenirdi. Tevbe Suresi 61. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ buyuruyor: 
TEVBE-61: Ve minhumullezîne yu’zûnen nebiyye ve yekûlûne huve uzun(uzunun), kul uzunu hayrin lekum yu’minu billâhi ve yu’minu lil mu’minîne ve rahmetun lillezîne âmenû minkum, vellezîne yu’zûne resûlallâhi lehum azâbun elîm(elîmun).
Onlardan nebîye eza (eziyet) eden kimseler: “O bir kulak (gibi)dir, (her söyleneni dinler, inanır).” diyorlar. De ki: “O, sizin için hayrın kulağıdır (sözünüzü işitir, kabul eder; bilmemesinden değil, sizi tekzip etmemesinden dolayı hayrın kulağıdır). Ve Allah’a inanır ve mü’minlere inanır. Ve sizden âmenû olanlar için bir rahmettir. Allah’ın Resûl'üne eza edenlere (O'na yakışıksız söz söyleyenlere, ayıplayanlara), onlara, elîm bir azap vardır.”
Allahû Tealâ, Ahzab Suresi 6. âyet-i kerimesinde yine Peygamber Efendimiz (S.A.V) için şöyle buyurmuş:
AHZÂB-6: En nebiyyu evlâ bil mu’minîne min enfusihim ve ezvâcuhu ummehâtuhum, ve ûlûl erhâmi ba’duhum evlâ bi ba’dın fî kitâbillâhi minel mu’minîne vel muhâcirîne illâ en tef’alû ilâ evliyâikum ma’rûfâ(ma’rûfen), kâne zâlike fîl kitâbi mestûra(mestûren).
Nebî (Peygamber), mü’minler için kendi nefslerinden daha evlâdır (yakındır). Ve O’nun (Nebî’nin) zevceleri, onların anneleridir. Ve rahim sahipleri (akrabalar), onlar birbirlerine, Allah’ın Kitab’ında, mü’minlere ve muhacirlere yakın olduklarından daha yakındır. Ancak dostlarınıza iyilik yapmanız hariç. İşte bunlar, Kitab’ta satır satır yazılıdır.
O, Bize Bizden çok daha yakındır.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) yaşadığı devirde sahâbesine ve bütün insanlara çok yakındı. Hep onların arasındaydı, onlarla birlikteydi. Nuh (A.S)'ın kavmi sebebiyle çektiği sıkıntılar ve üzüntüler neticesinde Allahû Tealâ'ya şöyle bir duası olmuş: "Ey Rabbim yeryüzünde kâfirlerden tek bir kişi bırakma." 
Peygamber Efendimiz (S.A.V) de böyle dua etmiş olsaydı bir tanemiz bile hayatta kalmazdık. Halbuki, Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in gül yanağını yaraladılar, mübarek dişini kırdılar, dizlerini paramparça ettiler, kan revan içinde bıraktılar. Yine de O, beddua etmek şöyle dursun; "Allah'ım Sen kavmime merhamet et çünkü onlar bilmiyorlar." buyurmuştur.
Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in insanlara olan sevgisinin, düşkünlüğünün, merhametinin eşi emsali yoktur. 
TEVBE-128: Lekad câekum resûlun min enfusikum azîz(azîzun), aleyhi mâ anittum harîsun aleykum bil mu’minîne raûfun rahîm(rahîmun).Andolsun ki; size, sizin içinizden azîz bir Resûl geldi. Sizin üzüldüğünüz şey, O'na ağır gelir (O'nu üzer). Size çok düşkün, mü’minlere şefkatli ve merhametlidir. Ve Şuara Suresi 215. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ buyuruyor:
Ve mü’minlerden, sana tâbî olan kimselere kanatlarını ger.Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in çok kıymetli olan, kol kanat gerdiği sahâbesi, O'nun sevgisine, merhametine, yüceliğine lâyık olmuştur. Fetih Suresi 29. âyet-i kerimesinde, sahâbeyi Allahû Tealâ şöyle anlatmaktadır:
FETİH-29: Muhammedun resûlullâh(resûlullâhi), vellezîne meahû eşiddâu alâl kuffâri ruhamâu beynehum terâhum rukkean succeden yebtegûne fadlen minallâhi ve rıdvânen sîmâhum fî vucûhihim min eseris sucûd(sucûdi), zâlike meseluhum fît tevrât(tevrâti), ve meseluhum fîl incîl(incîli), ke zer’in ahrace şat’ehu fe âzerehu festagleza festevâ alâ sûkıhî yu’cibuz zurrâa, li yagîza bihimul kuffâr(kuffâra), vaadallâhullezîne âmenû ve amilûs sâlihâti minhum magfiraten ve ecren azîmâ(azîmen).
Allah’ın Resûl’ü Hz. Muhammed (S.A.V) ve O’nunla beraber olanlar, kâfirlere karşı çok şiddetli; kendi aralarında çok merhametlidirler. Onları rükû ederken, secde ederken ve Allah’dan fazl ve rıza isterken görürsün. Onların alâmetleri yüzlerindeki secde izleridir. İşte bunlar, onların Tevrat’taki ve İncil’deki vasıflarıdır. Filizini çıkaran sonra onu kuvvetlendiren, böylece kalınlaşan, sonunda gövdesi üzerinde yükselen, çiftçilerin hoşuna giden ekin gibidir. Onlarla kâfirleri öfkelendirmek içindir. Ve Allah, onlardan âmenû olanlara (Allah’a ulaşmayı dileyenlere) ve salih amel (nefs tezkiyesi) yapanlara mağfiret ve büyük ecir vaadetti.
Allahû Tealâ'nın indinde sahâbe, bütün âlemlere örnek gösterilecek kadar kıymetli. Hem onları en çok sevdiğiyle birlikte kılmış, hem de insanlara Peygamber Efendimiz (S.A.V)'e uyan, tâbî olan sahâbesini örnek göstermiştir. Peygamber Efendimiz (S.A.V) ile birlikte yaşamanın şerefine eren sahâbe, bütün devirlerde yaşayan, Allah yolunda, Allah taraftarları olanların, Allah'a gönül verenlerin gönüllerinde taht kurmuştur.
Allahû Tealâ, Kalem Suresi 3 ve 4. âyet-i kerimelerinde Peygamber Efendimiz (S.A.V.) için.
KALEM-3: Ve inne leke le ecren gayre memnûn(memnûnin).Ve muhakkak ki senin için, elbette kesintisi olmayan mükâfat vardır. 
KALEM-4: Ve inneke le alâ hulukın azîm(azîmin).Ve muhakkak ki sen, mutlaka çok büyük bir ahlâk üzeresin. 
Kalem Suresi 1. ve 2. âyet-i kerimelerinde ise şöyle buyuruyor:
Ahzab Suresi 56. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ buyuruyor: 
HUCURÂT-3: İnnellezîne yeguddûne asvâtehum inde resûlillâhi ulâikel lezînemtehanallâhu kulûbehum lit takvâ lehum magfiretun ve ecrun azîm(azîmun). Allah’ın Resûl’ünün yanında seslerini alçaltanlar; işte onlar, Allah’ın takva için kalplerini imtihan ettiği kimselerdir. Onlar için mağfiret ve büyük ecir vardır.
NÛR-63: Lâ tec’alû duâer resûli beynekum ke duâi ba’dıkum ba’da(ba’den), kad ya’lemullâhullezîne yetesellelûne minkum livâzâ(livâzen), fel yahzerillezîne yuhâlifûne an emrihî en tusîbehum fitnetun ev yusîbehum azâbun elîm(elîmun).
Resûlün çağırmasını, aranızda, birbirinizi çağırmanızla eşit tutmayın! Sizden, (birbirini) siper ederek gizlice çıkanları Allah biliyordu. Bundan sonra O’nun emrine karşı gelenler, onlara bir fitne veya elîm azap isabet etmesinden hazer etsinler (sakınsınlar). 
Yukarıdaki âyetlerle Allahû Tealâ, Resûl'üyle olan ilişkide dikkat edilmesi gereken hususları açıklıyor. 
Bir sahâbe Peygamber Efendimiz (S.A.V)'i anlatıyor. 
Diyor ki: 
"Annem babam sana feda olsun Ya Resûlullah. Eğer Sen sadece emsalinle sohbet etseydin biz Senin şerefli sohbetine müşerref olamaz ve Senin yanında oturamazdık." 
"Eğer emsalinden başkasıyla evlenmeseydin bizim kızlarımızla evlenmezdin." 
"Ve eğer yalnız emsalinle yeyip, emsalinle içseydin bizim sofralarımıza oturmayacak, bizimle yeyip içmeyecek ve bizimle şakalaşmayacaktın. Oysa Allah'a yemin ederim ki bizimle hem sohbet ettin, hem beraber yedin içtin, hem de bizlerin kızıyla evlendin. Tevazu eseri olan elbiseler giydin, merkebe bindin, terkine adam aldın, toprak üzerinde yemek yedin, parmaklarını sıyırdın ama biz biliyoruz ki, sen bizim içimizden biri değildin..."
İşte sahâbe, Peygamber Efendimiz (S.A.V)'le birlikte yaşamış olan sahâbe, O'nunla yeyip, içen, O'nunla şakalaşan sahâbe, O'nun gerçek kimliğini, Allah'a olan yakınlığını en güzel şekilde idrak etmişti. Allahû Tealâ'nın kıymetli Peygamber'i ve Allahû Tealâ'nın Kıymetli Peygamberi'nin Kıymetli sahâbesi arasında böylesine mükemmel, böylesine güzel bir ilişki vardı. 
Al-i İmran Suresi 32.âyet-i kerimesine buyuruyor: 
ÂLİ İMRÂN-32: Kul etîûllâhe ver resûl(resûle), fe in tevellev fe innallâhe lâ yuhibbul kâfirîn(kâfirîne). De ki: "Allah'a ve Resûl'e itaat ediniz." Bundan sonra eğer dönerlerse, o taktirde muhakkak ki Allah, kâfirleri sevmez. Allah'ın sevgisini kazanmak, Allah'ın Resûl'ünün sevgisine mazhar olmakla geçerlidir. Bakınız Allahû Tealâ'nın Resûl'ü bu hususu bir hadîsinde belirtmektedir. 
"Sizden hiçbiriniz beni canından, malından, evlâdından, ana babasından ve bütün insanlardan daha ziyade sevmedikçe bihakkın mü'min olamaz." 
Hz. Ali ile Peygamber Efendimiz (S.A.V) arasında geçen konuşmayı hatırlayalım:
-Ey Ali, sen beni ne kadar seversin? buyuruyor Allah'ın Resûl'ü Hz. Ali'ye.
O da diyor ki: 
-Eşimden, çoluğumdan, çocuğumdan, malım mülkümden çok fazla severim. 
-Olmadı Ali. Diyor Peygamberimiz (S.A.V)
Neden Peygamber Efendimiz böyle söylüyor? Peygamberimiz (S.A.V) çok iyi biliyor ki, O'na olan sevgi Allah'a olan sevgidir. Kim O'nu severse Allah'ı çok sevecektir. Kim O'nu en üstün tutarsa bihakkın takvaya ulaşacaktır.
Bu sebeple Hz. Ali'ye: "Olmadı, daha henüz o kemâle ermedin." Diyor. Daha sonraki gelişinde Hz. Ali: 
-Sizi canımdan da çok seviyorum ya Allah'ın Resûl'ü. deyince:
-İşte şimdi oldu Ya Ali. diyor Allah'ın Resûl'ü.
Nisa Suresi 80. âyet-i kerimesinde Rabbimiz; "Resûlullah'a itaat eden Allah'a itaat etmiş olur." buyurarak O'na itaati Kendisine itaat saymıştır. O'nun, katındaki üstünlüğünü bize bir kere daha anlatmıştır. Resûl'e itaat eden, Rabbi'ne itaat etmiştir.
NİSÂ-80: Men yutiır resûle fe kad atâallâh(atâallâhe), ve men tevellâ fe mâ erselnâke aleyhim hafîzâ(hafîzen).
Kim Resûl'e itaat ederse, böylece andolsun ki Allah'a itaat etmiş olur. Ve kim yüz çevirirse, o taktirde Biz seni, onların üzerine muhafız olarak göndermedik.
Allahû Tealâ, Sevgili Peygamber'ine eziyet eden, O'nu hakir gören, küçük görene lânet ediyor. Ahzab Suresi 57. âyet-i kerimesinde buyuruyor:
AHZÂB-57: İnnellezîne yu’zûnallâhe ve resûlehu leanehumullâhu fîd dunyâ vel âhıreti ve eadde lehum azâben muhînâ(muhînen).
Muhakkak ki Allah ve Resûl’üne eziyet edenlere, onlara Allah, dünya ve ahirette lânet etti. Ve onlar için muhin (alçaltıcı) bir azap hazırladı.
Allahû Tealâ, Allah'ın indinde en Kıymetli Resûl'üne eziyet edenlere lânet ediyor. O'na hürmet edenleri, O'nu en çok sevenleri, sahâbeyi ise yüceltiyor, mükâfatlandırıyor. Onları da âlemlere örnek olarak gösteriyor.
Sahâbeden Hz. Amr...şöyle söylüyor: "Benim için Resûllullah (S.A.V)'dan daha sevgili, benim gözümde O'ndan daha büyük hiç kimse yoktu. Ne var ki , O'na olan tazimimden doya doya O'na bakamıyordum." Enes Bin Malik (R.A): "Ben Allah'ın Resûl'ünün elinden daha yumuşak olan ne bir dibâca, ne de bir ipeğe yapışmadım. Gene ben ömrümde Allah Resûl'ünden daha güzel kokan ne bir misk, ne bir amber koklamadım." 
Hz. Halid Bin Velid Arap kabilelerinden birine gittiği zaman onların kabile reisi soruyor: 
-Ya Halid, bize Muhammmed'i tasvir et. diyorlar. 
Halid (R.A) cevap veriyor: 
-Size şunu söyleyebilirim: "Gönderilen gönderenin kadrince olur. Gönderen Allah olduğuna göre, gönderdiğinin şanını siz hayal edin." Ve O'nu tasvir edemiyor.
Allah'ın Peygamber Efendimiz (S.A.V)'e tâbî olarak sahâbe olmak şerefine ulaştırdığı sahâbenin Peygamber Efendimiz (S.A.V) ile olan ilişkisini Hz. Amr ve Hz. Halid Bin Velid'in bu sözleriyle biraz daha iyi anlayabiliyoruz. Allahû Tealâ, Allah'ın dînini ayakta durduracak, Allah'ın emirlerini hakim kılacak ve Allah için savaşacak kadar bir ömür verdikten sonra Peygamber Efendimiz (S.A.V)'i vefat ettirmiş, bütün sahâbe onun arkasından öksüz kalmıştır. 
Sevgili Peygamberimiz (S.A.V)'in zaman içerisinde çoğalan halka, sesini duyurabilmek için minber yaptırdığını biliyoruz. Bu minberi kullanmaya başladığı zaman önceden üzerine dayandığı hurma kütüğünün inlemeye başladığı söyleniyor. O zaman Peygamber Efendimiz (S.A.V), elini hurma kütüğünün üzerine koymuş ve hurma kütüğü susmuş. Hz. Ömer Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in vefatından sonra şöyle diyor: "Ümmetin senin ayrılığına, ağlayıp sızlamaya o hurma kütüğünden daha çok muhtaçtır." 
Allahû Tealâ O'nun yokluğunda varlığının, himmetinin büyüklüğünü bütün boyutlarıyla sahâbeye yaşatmıştır.
Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in çok sevdiklerinden, Hz. Ömer Bin Hattab için Allah'ın Resûl'ü şöyle buyurmuş: "Ey Allah'ım, dîni Ömer'le kuvvetlendir!" 
Peygamber Efendimiz (S.A.V) sahâbesinin özelliklerini hadîsleriyle bize anlatmaya çalışmış. Bir topluluk Peygamberimiz (S.A.V)'den: 
-Bizimle birlikte emin birini gönder ya Allah'ın Resûl'ü, talebinde bulununca, Peygamber Efendimiz (S.A.V) buyuruyorlar: 
-Ebu Ubeyde gitsin. Ve şöyle ilâve ediyorlar:
-Ebu Ubeyde bu ümmetin eminidir.
Ne mutlu, ne büyük bir güzellik ki O'nun dilinden, O'nun ağzından sahâbesi iltifatlara ve güzelliklere boğulmuş. Onları müjdeliyor: "O Allah'a canını verecek olan şehitlerdendir. O sıdk makamının sahibidir." Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in ağzından dökülen bu muhteşem sözler gerçekten bütün kâinata bedeldir. Bu istikamette o sahâbeye hayran olmamak mümkün değildir. Peygamber Efendimiz (S.A.V)in ağzından sahâbesi için dökülen inciler...
O'nun vefatından sonra halifelik seçimi konusunda sahâbe arasında geçen konuşmalar; ensardan mı yoksa muhacirînden mi bir halife olması istikametindeydi. Ve ensar aralarında konuşuyorlar, aralarından bir tanesi topluma hitap ediyor:
"Ey ensar cemaati, vallahi bizim bu dîni kabul etmek hususunda yarışmamız, dîn yolunda müşriklerle savaşmaktan maksadımız, ancak Rabbimizin rızasını ve Peygamberimiz (S.A.V)'e itaat faziletini kazanmaktı. Bugüne kadar yaptıklarımız, elimizi açıp da bütün muhacirîne yardımlarımız, sarmamız, sevmemiz, Allah yolunda savaşımız, müşriklerle mücâdelemiz, Allah'ın rızasını kazanmak, Sevgili Peygamber'ine itaat etmek içindi. Bize bu yolda ne insanlara hakim olmak, ne dünya, ne de dünya malı gerekir. İnsanlara hakim olmak, onlara hükmetmek, onları idare etmek, dünya malına sahip çıkmak, bu bizim işimiz değildir." diyerek birbirlerine hatırlatıyorlar. 
"Biz hayatımız boyunca insanlara yardım etmek için, onlara hayır ulaştırmak için savaştık. Bu yolda insanlara hakim olmak, ya da dünya malına sahip çıkmak bizde yoktur. Muhacirîn kardeşlerimizden uygun görülenin halifeliği bize velî ni'mettir." diyorlar. 
Ve şu kararı alıyorlar: "Biliniz ki Muhammed Kureyş'tendir. Kureyşliler bu işe herkesten daha lâyıktır. Vallahi bu işte Allah bizi hiçbir zaman onlara niza eder görmeyecektir." 
Kesin kararlıdırlar onlarla çekişmemeye, onlarla nizaya girmemeye. "Allah'tan sakınınız ve halifelik için de muhacirlerle asla çekişmeyiniz, ey ensar!" diye birbirlerini uyarırlar. Allah Resûl'ünden sonra Ebu Ubeydenin gönlü halifelik konusunda Hz. Ebu Bekir'in önüne geçmeye asla razı değil. Ebu Ubeyde (R.A) Hz. Ebubekir'e şöyle söylüyor: "Bu işte biz sana biat edeceğiz. Çünkü sen muhacirlerin en faziletlisi ve mağarada ikinin ikincisisin. Resûlullah'ın namaz kıldırmaya yetki verdiği halifesin, imamsın. Senin önüne geçmeye, sana karşı bu işi üzerine almaya daha lâyık kim vardır? Vallahi bu hususta biz senin önüne asla geçmeyiz.„ 
Hz. Ömer de bu manada yine buyuruyor, diyor ki: 
"Büyüğümüzsün, sen bizim hayırlımızsın. Sen Peygamberimiz (S.A.V)'e en sevgili olanımızsın. Resûlullah'ın getirdiği makamdan seni geri çekecek kimse bulunamaz. Ey Ebu Bekir, uzat elini, sana biat edeceğim!" diyor ve Hz. Ebu Bekir'e ilk olarak Hz. Ömer biat ediyor. Daha sonra orada bulunan sahâbe, daha sonra da bütün müslümanlar biat ediyorlar. İşte Allah'ın Resûl'ünün sahâbesi böyle birbirini üstün kılan, birbirini öne geçiren, birbirlerine gerçeği hatırlatan kimselerdi. Ne diyor Peygamber Efendimiz (S.A.V): 
"Dostun hayırlısı Allah'ı hatırlatandır. „ 
Onlar birbirlerine de, başka insanlara da hep hayırlı dost olmuşlardır. Nurlu devrin,nurlu sahâbesi olmuşlardır.
14 asır önce sahâbenin yaşadığı o nur devrini tekrar yaşamak mümkündür. Hatta kesin bir gerçektir. Allahû Tealâ Kur'ân'la bu müjdeyi bizlere ulaştırmıştır. Peygamber Efendimiz (S.A.V)'in varisleri O'nun vefatından bu yana dünya üzerindeki vazifelerini devam ettirmişler ve bu vazifeyi son varis Mehdi Resûl'e devretmişlerdir. Bu son devir, nurlu devrin yeniden yaşanacağı Hidayet Devri, yani ASR-I HİDAYET'tir. Sahâbenin mutluluğunu bütün boyutlarıyla, bütün okuyanlarımızın yaşamasını dileriz.